February 2016 – αναΜορφωση – συνΙστολογιο

Δημοσιοι λειτουργοι που δεν θα επρεπε να ειναι: η Βασιλικη Θανου

03/03/201629/02/2016 by Σωτηρης Γεωργανας

Στα δημοσια αξιωματα συχνα υπαρχουν (1) εμπαθεις/κακοτροποι ανθρωποι (2) ανθρωποι που δεν καταλαβαινουν την συμβολικη σημασια του αξιωματος (οτι ειναι παραδειγμα για τους αλλους) (3) ανθρωποι που δεν ξερουν να διαχειριστουν φειδωλα την οποιαδηποτε εξουσια τους δινεται και υπαρχουν και (4) ανθρωποι που εμφανως απλα δεν εχουν επαρκεις ικανοτητες για την θεση. Σπανιως υπαρχουν ομως σε ανωτατα αξιωματα ανθρωποι που τα συνδυαζουν ολα αυτα, ταυτοχρονα.

Η Βασιλικη Θανου με συνεχεις κινησεις προσπαθει να αποδειξει οτι ειναι μια απο τις σπανιες αυτες περιπτωσεις.

Ενα ιστορικο:

α) Τοποθετειται νυχτα (κυριολεκτικα) σε ενα απο τα ανωτατα αξιωματα της δικαιοσυνης και της ελληνικης πολιτειας γενικα, προεδρος του Αρειου Παγου.

β) Χωρις ιδιαιτερη περισκεψη ή γνωση του θεματος, προλαβαινει να γραψει επιστολη σε ολους τους προεδρους των ευρωπαϊκων δικαστηριων, παιρνοντας πολιτικη θεση (!!!) για το δημοψηφισμα του καλοκαιριου του 2015.

Οι ΄Ελληνες δεν ζητούν να μην πληρωθεί το χρέος του ελληνικού Κράτους, για τη δημιουργία του οποίου βεβαίως οι ίδιοι ουδεμία ευθύνη φέρουν, αφού αυτό (το χρέος) οφείλεται αφενός μεν στην κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος από τις Κυβερνήσεις, αφετέρου δε στην εσφαλμένη οικονομική πολιτική η οποία εφαρμόστηκε τα τελευταία πέντε χρόνια, με βάση τα μνημόνια που επιβλήθηκαν από την Τρόικα

Εδω η κα Θανου κανει ταυτοχρονα τον αναλυτη της ελληνικης ψυχης, τον δημοσκοπο, τον πολιτικο επιστημονα και τον οικονομολογο. Εντελως απροσκλητα φυσικα. Και στελνει το πονημα της σε ολη την Ευρωπη, επισημα και ωραια.

Ο καθηγητης Σταυρος Τσακυρακης απο την Νομικη Αθηνων γραφει μια μαλλον ηπια κριτικη στο κειμενο, λεγοντας μεταξυ αλλων:

Στρατιωτικά ενθυμήματα V: περί ισοποτίας

19/02/201619/02/2016 by Αθ. Αναγνωστόπουλος

Στην Μονάδα είχαμε ένα παιδί λίγο κάπως. Βασικά, ήταν αλκοολικός. Μας πήρε λίγο καιρό να το καταλάβουμε, αλλά, μόλις τον αντιληφθήκαμε, δεν τον ήθελε κανείς. Και όχι ότι δεν πίναμε εμείς ε; Πίναμε. Αλλά αυτός ρε φίλε ήταν αλκοολικός. Έβγαινε μόνο και μόνο για να πιη. Για να τον πιη το ποτό.

Ένας κοντός τύπος, με γυαλιά. Θλιβερός. Τον πήραν είδηση και οι αξιωματικοί και τον αρχίσανε στις 20άρες. Από κάποιο σημείο και μετά δεν πρέπει να ξαναβγήκε με έξοδο. Τέλος πάντων. Δεν ήταν κακό παιδί, λίγο χαζούλης μόνο. Και αλκοολικός.

Όταν επιστρέψαμε στο Κέντρο κανά μήνα πριν απολυθούμε, ήμασταν πάλι μαζί, καθότι Πατρινός και αυτός. Και άρχισε τα ίδια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια έξοδο που τον είχα πετύχει σε ένα καφενείο, παραδοσιακό καφενείο με γέρους και κολιτσίνα, να πίνη ούζο μόνος του, με το μπουκαλάκι μπροστά του. Μόνος του.

Δικηγορία και μέσα κοινωνικής δικτύωσης

16/02/2016 by Αθ. Αναγνωστόπουλος

Ζούμε στο 2016, οι περισσότεροι εξ ημών τουλάχιστον. Μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας αφιερώνεται σε αυτό που κάνω αυτήν την στιγμή, ~~το κωλοβάρεμα~~ την αποτύπωση των σκέψεών μας μπροστά σε ένα υπολογιστή. Και την συναφή αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους (εξαρτημένους;) χρήστες.

Θα ήθελα να εκθέσω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με την χρήση μέσων κοινωνικής δικτύωσης στον επαγγελματικό μας χώρο, και όταν λέω επαγγελματικό εννοώ δικηγορικό. Είναι προφανές ότι αυτά τα πράγματα τα σκεφτόμουνα όσο δικάζαμε τον Ρίχτερ στο Ρέθυμνο (αλλά και εδώ!). Το γεγονός ότι τουίταρα μέσα από την αίθουσα ή ότι σχολίαζα τα διαδραμόντα την προτεραία από τούτην την ιστολογική έπαλξη ήταν πρωτοφανές, με την κυριολεκτική έννοια και ίσως και με την μεταφορική.

Αλλά δεν θα ήθελα να επικεντρωθούμε (πάλι…) στην υπόθεση αυτή. Το θέμα έχει γενικώτερες προεκτάσεις, που αξίζει τον κόπο να απασχολήσουν τους συναδέλφους.

Fall Richter: Freispruch

12/02/201611/02/2016 by Αθ. Αναγνωστόπουλος

Τετάρτη, 10 Φεβρουαρίου 2016, 12η ημέρα της δίκης.

Η δίκη #Richter ωλοκληρώθηκε με την απαγγελία της απόφασης από τον Πρόεδρο Αλέξανδρο Καργόπουλο:

Αθώος ο #Richter λόγω διπλής αντισυνταγματικότητας του άρ. 2 Ν. 927/1979. (Τελικά ήταν τριπλή η αντισυνταγματικότητα. Πήρε φόρα ο Πρόεδρος και κάπου τον έχασα).

Η απαγγελία της απόφασης, μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα του δικαστηρίου, προκάλεσε μερικές κραυγές τύπου “αίσχος, αίσχος”. Κάποιοι μεμονωμένοι κρητολέοντες εξέτασαν στιγμιαία το ενδεχόμενο να φέρουν τις κατσούνες τους και να τις εξασκήσουν επί των ράχεων των συνηγόρων υπεράσπισης, αλλά τελικά διελύθησαν ησύχως. Πράγμα που οπωσδήποτε ωφέλησε πολλαπλώς την σωματική τους ακεραιότητα.

Ο Στρατηγός Παραγιουδάκης μάς πλησίασε και μας συνεχάρη. Διαφωνώ με τις απόψεις που εξέφρασε κατά την διάρκεια της δίκης, αλλά απέδειξε πολλές φορές ότι είναι άνθρωπος ευπρεπής, σοβαρός και δίκαιος στον αγώνα του. Κέρδισε τον εξαιρετικό σεβασμό μου.

Ο Πρόεδρος δεν περιωρίστηκε σε ένα απλό “αθώος”, αλλά μας ανέγνωσε, εμφανώς αγχωμένος, του “άξονες του σκεπτικού της απόφασης”. Η πράξη του αυτή αξίζει συγχαρητηρίων: πράγματι, η υποχρέωση αιτιολόγησης των αποφάσεων των ποινικών δικαστηρίων, μετά από μια εξαντλητική επ’ ακροατηρίου διαδικασία, δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια μονολεκτική απόφανση. Ο δικαστής λογοδοτεί διά της αποφάσεώς του προς την δημόσια διαδικασία και το ακροατήριό της. Οφείλει, διά της απαγγελίας της απόφασης και μετ’ αυτής, να εκθέση, έστω συνοπτικά, έστω και ως προς τους “άξονες”, τον πυρήνα της αιτολογίας του. Η πρακτική αυτή, ας σημειωθή ωστόσο, δεν περιορίζει τον δικαστή κατά την συγγραφή της απόφασης παρά μόνο ως προς το αποτέλεσμα (ήτοι, την αθώωση). Αν ξανασκεφτή κάτι και δη ότι δεν έχει καλώς, δικαιούται να το μεταβάλη.

Δεν θα παραθέσω σε αυτήν την ανάρτηση την δική μου κριτική. Ετοιμάζω προφανώς σχετική ανάρτηση, όπου θα τα συζητήσουμε λεπτομερώς. Σήμερα, θα ήθελα μόνο να εξάρω το γεγονός ότι ο Πρόεδρος, ακολουθώντας τις προτροπές της υπεράσπισης, προέβη σε μια καθαρή αθώωση του Ρίχτερ, χωρίς να κλείση το μάτι στην πολιτική αγωγή, χωρίς να καταλείψη αμφιβολίες και αμφισημίες, ασκώντας εύορκα και θαρραλέα το δικαστικό του λειτούργημα. Η άρνηση εφαρμογής ενός αντισυνταγματικού νόμου από ένα δικαστή αποτελεί κορυφαία στιγμή στον δικαστικό του βίο. Ο Πρωτοδίκης Καργόπουλος ανέλαβε την ευθύνη του λειτουργήματός του και έγραψε το όνομά του στην νομική μας ιστορία. Ομολογώ πως ζηλεύω. :-)

Μικρό λεξικογραφικό

12/02/201609/02/2016 by Αθ. Αναγνωστόπουλος

Λοιπόν, δεν φαντάζεστε τι πλάκα έχουν τα λεξικά. Περνάμε τέλεια. Μικρό δείγμα αυτής της πλάκας έχω περιγράψει εδώ, στην (επιτυχή) προσπάθειά μου να προικίσω την Υπερτρισχιλιετή με την αλφαβητικώς τελευταία λέξη του λεξιλογίου της.

Αλλά με ένα λεξικό ανά χείρας μπορούμε να κάνουμε τόσα συναρπαστικά πράγματα ακόμα. Ας πούμε: ποιο είναι το πλουσιώτερο και ποιο το πενέστερο λεξικογραφικώς γράμμα της αλφαβήτου;

Θα χρησιμοποιήσω για τον σκοπό αυτό το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (ΛΚΝ) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη, έκδοσης 1998 (εγώ έχω την 2η ανατύπωση του 2001). Το λεξικό αυτό εκτείνεται σε 1512 πυκνογραμμένες σελίδες μεγάλου μεγέθους και καθαρής λεξικογράφησης. Με μια διαίρεση μαθαίνουμε ότι σε ένα κόσμο απόλυτου λεξιλογικού εξισωτισμού θα αντιστοιχούσαν 1512/24 = 63 σελίδες σε κάθε γράμμα της αλφαβήτου μας. Φευ και αλίμονο φυσικά, η πραγματικότητα πόρρω απέχει. Σε ένα κόσμο όπου οι ανισότητες αυξάνονται καθημερινά και όπου τα πλούσια γράμματα γίνονται συνεχώς πλουσιώτερα, η ανισοκατανομή των λημμάτων είναι έντονη. Όπως παντού, υπάρχουν και εδώ οι έχοντες και οι μη έχοντες, οι υπερλημματογραφούμενοι και οι υπολημματογραφούμενοι.

Read moreΜικρό λεξικογραφικό

“Υφεσιακά μέτρα” και ο μύθος της μισθανάπτυξης

11/02/201608/02/2016 by Σωτηρης Γεωργανας

Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στο capital.gr.
(Ναι, πριν καποιους μηνες, αλλα ακομα δυστυχως επικαιρο)

“Όχι στα υφεσιακά μέτρα”. Από όλους τους δημιουργικά οργουελικούς όρους που μας προσέφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το “υφεσιακό μέτρο” είναι ίσως ο πιο ακατανόητος. Για έναν οικονομολόγο, υφεσιακό είναι οποιοδήποτε μέτρο τείνει να μειώνει το ΑΕΠ (μετρούμενο ως εθνική παραγωγή ή κατανάλωση αγαθών). Για ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, υφεσιακά φαίνεται να λογίζονται μόνο όσα μέτρα μειώνουν τις “παροχές” προς τους πελάτες, συγγνώμη, πολίτες: δηλαδή μισθοί στο δημόσιο και κρατικές συντάξεις. Γι’ αυτό και φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί ακόμα πως, παρ’όλη την ιδεοληπτική ασυλία που παρέχουν στο δημόσιο, η οικονομία ξαναβυθίστηκε ήδη σε ύφεση και χρειάζεται άμεση σταθεροποίηση με ενέσεις σοβαρότητας για να στηλωθεί.
Έστω ότι δεν είχαμε διεθνείς υποχρεώσεις, συμφωνίες με δανειστές και μελλοντικές διαπραγματεύσεις να επικρέμονται.

Πως εξηγείται, από μια εντελώς εγωϊστικά εσωστρεφή σκοπιά, η μανία ολόκληρου κομματιού της πολιτικής σκηνής με τις “παροχές” σε μια χώρα που έχει τέτοια οικονομικά προβλήματα;

Νοσταλγώ τον Κατρούγκαλο και τις γόβες του

11/02/201607/02/2016 by snaporaz

Η ουσία του ζητήματος που προέκυψε με την παράσταση στο Εθνικό Θέατρο είναι κατά την γνώμη μου η εξής:

Από την συνέντευξη της δημιουργού στην popaganda το πιο ουσιαστικό σημείο είναι εκεί που την ρωτάει ο δημοσιογράφος ποια είναι η γνώμη της για την μη αποδοχή εκ μέρους του Ξηρού της δυνατότητας να αποφυλακιστεί με βραχιολάκι. Η δημιουργός αμήχανα και απροετοίμαστα προσπερνάει τις γελοίες παραθρησκευτικές θεωρίες συνωμοσίας του Ξηρού και στην συνέχεια προσπαθεί να τον παρουσίασει σαν ένα φιλομαθή ερασιτέχνη διανοούμενο που βρίσκει παρηγοριά στον Πιραντέλλο.
Η δημιουργός, από πλευράς δραματουργίας, είχε μπροστά στα μάτια της ένα θησαυρό που τις παρέχει ένα τεράστιο φάσμα εξαιρετικά ενδιαφεροντων θεμάτων, από τον δήμιο που αυτοτυφλώνεται κατά την βιαιοπραγία μέχρι τον μασκοφόρο ήρωα στον οποίο προσβλέπουν οι απογοητευμένοι από τις διεφθαρμένες εξουσίες απλοί άνθρωποι, που όμως, όταν φύγει η μάσκα, έχει την γαϊδουρομουτσουνάρα του Ξήρου και όταν ανοίγει το στόμα λέει τα λόγια παραθρησκευτικού ευαγγελιστή από την μεταμεσονύχτια ζώνη των τσοντοκάναλων.
Οπώς και να έχει, ο Ξηρός που η ίδια βλέπει, δεν υπάρχει – για να το πούμε με τα λόγια του μεγάλου ζωγράφου: κυρία μου, αντί να μετατρέψετε την τελεία σε ήλιο, μετατρέψατε τον ήλιο σε τελεία.