Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Σαν να μην έφτανε που είναι οι προαιώνιοι εχθροί μας. Το χειρότερο δεν είναι που κυβερνάνε τον κόσμο από τα γραφεία των πολυεθνικών τους. Όχι, δεν πειράζει τόσο που ελέγχουνε τις τράπεζες, τους ανήκουν οι βιομηχανίες όπλων, σαρώνουνε τα Νομπέλ Φυσικής και Οικονομικών, μας πήρανε τον Σχορτσιανίτη και στενοχωρούν τον Μίκη Θεοδωράκη.
Το χειρότερο είναι ότι οι Εβραίοι δεν ξέρουν καν πώς λένε τον Θ_ό τους!
Αν δεν τα μάθετε, να σας τα προφτάσω εγώ: άρχισε η θερινή κυνηγετική περίοδος του ελεύθερου λόγου!
Τώρα μπορούμε πια, μερικοί μαζί, να μηνύουμε δημοσιογράφους, συγγραφείς, ιστολόγους, γενικά οποιονδήποτε λέει πράγματα που βρίσκουμε δυσάρεστα ή ενοχλητικά. Για να φτάσουμε σιγά σιγά επιτέλους στο ιδανικό της βωβής κοινωνίας, εκεί όπου κανείς δεν θα κακολογή κανέναν άλλο, όπου επικρατεί άκρα του τάφου πολιτική ευπρέπεια.
Σχετικά με το θέμα της ανάρτησης, διαβάστε το βιβλίο του Άλκη Δερβιτσιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Συνταγματικού στο ΔΠΘ, Η ίδρυση ναού ως συνιστώσα της θρησκευτικής ελευθερίας, 2010.
Σύμφωνα με το άρ. 27 Ν. 3467/2006:
Για την ίδρυση, ανέγερση ή λειτουργία ναού ή ευκτήριου οίκου οποιουδήποτε δόγματος ή θρησκείας, πλην της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν απαιτείται άδεια ή γνώμη της οικείας εκκλησιαστικής αρχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Κάθε άλλη διάταξη που ρυθμίζει με τρόπο διαφορετικό το ίδιο θέμα, καταργείται, [άρθρο 1 του α.ν. 1363/1938 (ΦΕΚ 305 Α’), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 1 του α.ν. 1672/1939 (ΦΕΚ 123 Α’), άρθρο 41 του α.ν. 1369/1938 (ΦΕΚ 317 Α’)].
Η αίτηση για τη χορήγηση άδειας ιδρύσεως, ανεγέρσεως ή λειτουργίας ναού οποιουδήποτε δόγματος ή θρησκείας, πλην της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, υποβάλλεται απευθείας στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και όχι προς την οικεία εκκλησιαστική αρχή. Κάθε διάταξη που ρυθμίζει με τρόπο διαφορετικό το ίδιο θέμα καταργείται [άρθρο 1 του β.δ. 20.5/2.6.1939 (ΦΕΚ 220 Α’)].
Με το άρθρο αυτό, και με την υπογραφή της Μαριέττας Γιαννάκου, δόθηκε τέλος σε μια χαζή νομική διαμάχη καμιά πενηνταριά χρόνων. Το προηγούμενο νομικό καθεστώς, καθεστώς μεταξικής προελεύσεως και ιδεολογίας, απαιτούσε την γνώμη του επιχώριου Μητροπολίτη. Στην πορεία των ετών η νομολογία είχε θεωρήσει την γνώμη αυτή ως απλή και όχι ως σύμφωνη (: στην πρώτη περίπτωση το Υπουργείο την λαμβάνει υπόψιν, αλλά μπορεί να αποφασίση και διαφορετικά, στην δεύτερη όμως για την ανέγερση η γνώμη έπρεπε υποχρεωτικά να είναι θετική), στην δε σημαντική ΟλομΑΠ 20/2001 είχε μειοψηφήσει ο Στέφανος Ματθίας, Πρόεδρος τότε του Αρείου Πάγου, θεωρώντας ότι κάθε σύστημα προληπτικού ελέγχου και διοικητικής άδειας είναι αντισυνταγματικό. Η ουσία του προβλήματος όμως παρέμενε: για να ασκήσουν την θρησκευτική τους ελευθερία κάτοικοι μη χριστιανοί ορθόδοξοι, έπρεπε να ακουστή ο Ορθόδοξος επίσκοπος. Ανήκουστα πράγματα. Τελικά, μια κυβέρνηση του μεσαίου χώρου έφερε ό,τι δεν έφεραν 20 χρόνια σοσιαλισμού.
Η κατάσταση βέβαια ήταν από καιρό σε γνώση της καθοδήγησης. Έπρεπε όμως να έρθη η Τριμερής για να γίνουμε και μεις συνΙστολόγιο Δικαίου, να μπη και στην αναΜόρφωση μια κάποια τάξις.
Θέτω συνεπώς σε δημόσια διαβούλευση το Ειδικό Μέρος του Κώδικα Ποινιστολογικού Δικαίου (ΚΠΙΔ). Παρατίθενται μόνο οι ειδικές υποστάσεις, δεδομένου ότι η Ποινολογία του ΚΠΙΔ θα εκτεθή αναλυτικώτερα σε μελλοντική ανάρτηση (και το Γενικό Μέρος ίσως σε τρίτη). Οι παρατιθέμενες ποινές στο παρόν σχέδιο έχουν χαρακτήρα παραδειγματικό και ενδεικτικό. Δεν τυποποιούνται ως ιστολογικά αδικήματα πράξεις που κινούνται απλώς εντός του ορίου της αγένειας (π.χ. σχόλια σε παντελώς άσχετα θέματα, που σκοπό έχουν να προκαλέσουν, καταχρηστική άσκηση της βαθμολόγησης αναρτήσεων και σχολίων κ.τ.τ.).
Ο ΚΠΙΔ εφαρμόζεται συμπληρωματικώς προς τα αδικήματα τα προβλεπόμενα στον Ποινικό Κώδικα, ιδίως τα κατά της τιμής, προσηκόντως ανακεκαθαρμένα εννοείται. Δεν έχει φυσικά χαρακτήρα νομικό, παραμένει όμως ένα σύστημα ιστολογικών κυρώσεων.
Βρηκα λιγο χρονο αυτες τις μερες και ξεθαβω καποια παλια κειμενα που δεν καταφερα να δημοσιευσω ποτε, αλλα νομιζω οτι ισως εχουν ακομα ενδιαφερον. Παρακαλω συγχωρεστε τυχον χρονικες αναντιστοιχιες στα κειμενα.
Η δημοφιλης κραυγη “φερτε πισω τα κλεμμενα” αποτελει μεν ενα δικαιο αιτημα που θα επρεπε να εχει ικανοποιηθει, αλλα δυστυχως ειναι συχνα εκτος θεματος. Γιατι σε πολλες περιπτωσεις δεν τα φαγαμε, μαζι ή χωρια, απλα τα πεταξαμε στα σκουπιδια. Και εκει ουτε υπευθυνος υπαρχει να λυντσαρουμε, ουτε κλεμμενα να παρουμε πισω.
Διαβασα τις προαλλες στην διαδικτυακη Ελευθεροτυπια την εξης ατακα:
Τα λεφτά των Ταμείων τα έφαγαν οι συνταξιούχοι ή οι κυβερνήτες τους;
Η υπονοια ειναι οτι οι συνταξιουχοι δεν μπορουν με κανενα τροπο να φανε τα λεφτα του ταμειου τους, αρα φταινε αυτοματως οι διεφθαρμενοι διοικητες. Με την αγνοια, ελλειψη κρισης και τον λαϊκισμο που τεινει να γινει σημα κατατεθεν της Ε, εκφραζεται μια σκεψη που ισως σε διαφορετικες μορφες υπαρχει στο μυαλο πολλων.
Ποιος φταιει για τα δημοσιονομικα ελλειμματα αν οχι οι διεφθαρμενοι πολιτικοι?
Ποιος φταιει που η Ελλαδα δεν αναπτυσσεται, αν οχι οι διεφθαρμενοι πολιτικοι?
Ποιος φταιει που τα ασφαλιστικα ταμεια ειναι αδεια, αν οχι οι διεφθαρμενοι διαχειριστες?
Δεν ειναι σκοπος μου να εξηγησω εδω ολο το δημοσιονομικο προβλημα της Ελλαδας και να αναλυσω για τι ποσοστο ευθυνονται υπερτιμολογησεις εργων και η ευθεια υπεξαιρεση κρατικων κεφαλαιων. Αλλωστε, οπως σε τοσα αλλα ζητηματα στην Ελλαδα, υπαρχει ελλειψη σκληρων στοιχειων. Δεν εχουμε ικανοποιητικα διαφανη και πληρη στοιχεια ουτε καν για τον επισημο προϋπολογισμο, ποσο μαλλον για να αποτυπωσουμε το πληρες μεγεθος της διαφθορας και των παραβιασεων του προϋπολογισμου.
Θα ηθελα ομως να σημειωσω την τεραστια ζημια που κανει η κακοδιαχειριση των πορων μας, λογω ελλιπων ικανοτητων και ενδιαφεροντος των διοικητικων ομαδων και του στελεχιακου δυναμικου, οπως βεβαια και αδυναμιων του νομοθετικου πλαισιου. Θα το πω απλα: Ακομα και απολυτα τιμιοι να ηταν ολοι οι εργαζομενοι στο ευρυτερο δημοσιο, τα ταμεια της Ελλαδας θα ηταν αδεια.
Read moreΚακοδιαχειριση ή διαφθορα: γιατι μπαμπα ειναι αδεια τα ταμεια?
Δημοσιεύω σήμερα εδώ την επιστολή-απάντηση που απέστειλα στο “ΒΗΜΑ”, με αφορμή το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Αριστείδη Χατζή με τίτλο “Το πατερναλιστικό ένστικτο“, που δημοσιεύθηκε στο ίδιο έντυπο. Προφανώς, αυτό συμβαίνει διότι η καλή εφημερίδα δεν απάντησε στην ηλεκτρονική μου επιστολή, ούτε καν για να επιβεβαιώσει την παραλαβή του κειμένου μου, παρά το ρητό σχετικό μου αίτημα. Ο διάλογος, όμως, αυτός πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να γίνει και γι’ αυτό εκμεταλλεύομαι το πάντα φιλόξενο Συνιστολόγιο της αΜ, το οποίο και ευχαριστώ. Ευχαριστώ, επίσης, τον κ. Χατζή για την ευγενική ανταπόκρισή του στην πρωτοβουλία μου και δεσμεύομαι να δημοσιεύσω, με την άδειά του φυσικά, τυχόν σχόλια που θα μου αποστείλει.
Το αντιπατερναλιστικό ένστικτο
Την 17.4.2011 δημοσιεύθηκε στο «ΒΗΜΑ» άρθρο του κ. Αριστείδη Χατζή με τίτλο «Το πατερναλιστικό ένστικτο», το οποίο πραγματευόταν, με αφορμή τους πρόσφατους πολιτικούς διαξιφισμούς για το θέμα των ηλεκτρονικών τυχερών παιχνιδιών, το ακανθώδες ζήτημα του (νομικού) πατερναλισμού. Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εν λόγω τοποθέτηση η οποία μοιάζει να τροφοδοτήθηκε από την υποψία του συγγραφέα ότι η ελληνική κοινωνία διακατέχεται από μία άκριτη ανοχή απέναντι στον κρατικό πατερναλισμό. Ενώ δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω για το ακριβές αυτής της συγκεκριμένης παρατήρησης, αισθάνομαι την ανάγκη να υποβάλω ορισμένες ενστάσεις σχετικά με ορισμένα σημεία του άρθρου.
Στα τρόλεϊ της Πατησίων σκέφτομαι πάντα την μετανάστευση. Εκείνη την φορά με διέκοψαν εκ δεξιών μου οι αμνοί, εξ ευωνύμων τα ερίφια.
Στα δεξιά μου, μια κυρία με το παιδάκι της είναι τυχερή, πιάνει θέση, Είναι Φιλιππινέζα, όρος συλλογικός και περιεκτικός, που στην πόλη μας καλύπτει όλο το χωριό που λέγεται Νοτιοανατολική Ασία. Βολεύεται και παίρνει το μικρό αγκαλιά. Μόλις κάθεται, βλέπει ένα όρθιο άντρα, αγκαλιά με το δικό του αγοράκι αυτός. Αυτός είναι μαύρος, κατάμαυρος, ωραίος σαν μαύρος. Σηκώνεται, του προσφέρει την θέση της και του λέει: -Και το παιντί; Και τώρα τα δύο μικρά κεφαλάκια κάθονται δίπλα δίπλα, σχεδόν αγκαλιά. Το μαυράκι έχει τα πιο ωραία λευκά δοντάκια του κόσμου. Είναι το “παιντί”.
Στα αριστερά, ένα μικρό επεισόδιο. -Γιατί το χέρι σου στο τσέπη την γυναίκα μου; Μιλάει ένας ψηλός, εύρωστος, με σλάβικη προφορά. Ο ύποπτος πορτοφολάς είναι τυπικής αραβικής κατατομής, κάτι ψελλίζει, δεν ακούγεται, τον επισκιάζουν οι φοβέρες του συζύγου της παρ’ ολίγον θύματος. Εκείνη, παρεμβαίνει ειρηνοποιητικά, πάντα στα ελληνικά: -Άσ’ τον, δεν είναι τίποτα. Έχει ολοστρόγγυλα παχιά μάγουλα, την φαντάζομαι με μαντίλα και δυο καστανές πλεξούδες δίπλα στο τζάκι.