Δεν έχω σε πολύ μεγάλη υπόληψη την κοινή ησυχία, μάλλον για δύο προσωπικούς λόγους: πρώτον έχω καταδικαστή για το εν λόγω πταίσμα και δεύτερον κοιμάμαι βαριά (όπως όλοι οι αγαθοί και άκακοι και χωρίς ενοχές άνθρωποι άλλωστε).
Η κοινή ησυχία δεν είναι βέβαια κατασκεύσμα της ονειροφαντασίας, είναι υπαρκτό έννομο αγαθό, μέτρο της ποιότητας ζωής, απτή κοινωνική πραγματικότητα ησυχίας, τάξης και ασφάλειας. Και εδώ όμως, όπως σχεδόν παντού, ο Έλλην νομοθέτης έχει επιδείξει ανελέητο νομοθετικό ζήλο.
“Το μπουκαλι επιστρεφεται για ανακυκλωση?” ρωταω με ελαφρια αφελεια τον ηλικιωμενο αλλα πολυ ζωηρο ιδιοκτητη ψιλικατζιδικου, δειχνοντας του εναν αδειο Μυθο. “Οχι, πετα το στους μπατσους” απαντα ο κ. Κωστας. “Τι ετσι αδειο?” ρωταω σκανδαλιαρικα. “Εχω και βενζινη, καθαρη, να σου σωσω αν θες!”.
Γυρω απο το “αυτοδιαχειριζομενο παρκο Ναυαρινου” οι αστυνομικοι -αλλα και αλλες ομαδες, οπως επιδειξιομανεις νεοπλουτοι ή παραστρατημενοι νεοι με εθνικιστικες τασεις- ποτε δεν θα κερδιζαν σε διαγωνισμα δημοφιλιας. Τα τελευταια χρονια η ενταση μαλλον εχει ανεβει, τα βιαια επεισοδια με τους μονιμως σταθμευμενους αστυνομικους και ΜΑΤαδες δεν σπανιζουν. Αυτο δεν σημαινει φυσικα οτι οι ανθρωποι της περιοχης ειναι βιαιοι ή αγενεις γενικα. Με τον τροπο τους ειναι ανθρωπινοι και ζεστοι.
Σε αυτο το μπαρ, λετε να τηρηθηκε η απαγορευση?Ο κ. Κωστας λιγο πριν κλεισει το μαγαζι κατα τις 2-3 το πρωϊ, κερναει τρεις μπυρες τον 30ρη Παναγη απο τα Ιωαννινα, που συχναζει σχεδον καθημερινα στο παρκο και γνωριζει καθε δευτερο ατομο που περνα. Λιγο παρακατω, κοντα στην πλατεια Εξαρχειων, η κυρια Μαρια μενει ανοιχτη σχεδον ως τις 5 το πρωϊ. Ακομα και μετα απο τοσες ωρες δουλειας, διατηρει την ευγενεια και τον επαγγελματισμο της. “Παρε απο το ψυγειο δεξια, εκει ειναι πιο κρυες οι μπυρες, τις αλλες τις εβαλα πριν λιγο.” Η κοινοτητα ειναι μικρη και δεμενη, μπορεις να ξεγελαστεις και να νομισεις οτι εισαι σε καποια επαρχιακη κωμη.
Κιομως, τα Εξαρχεια ειναι απο τα πιο αστικα κομματια της Αθηνας
Στο σημερινό επεισόδιο εξετάζω μερικές ακόμη αποφάσεις του ΕΔΔΑ με τις οποίες διαφωνώ.
Η πολύ σημαντική απόφαση Lindon, Otchakovsky-Laurens and July κατά Γαλλίας (Οκτ 2007) του Τμήματος Διηυρυμένης Σύνθεσης δικαίωσε τον Γάλλο πολιτικό Λεπέν σε μια υπόθεση συκοφαντικής δυσφήμησής του μέσω μυθιστορήματος. Στην απόφαση πάντως υπήρξε και ισχυρή μειοψηφία, μεταξύ των οποίων οι Μπράτζα, Τούλκενς, Ροζάκης. Σημειωτέον ότι ο Λεπέν, όπως και ο μακαρίτης ο Χάιντερ, είναι από τους τακτικούς πελάτες του ΕΔΔΑ (και ακόμη περισσότερο του Ιδεοδικείου). Αυτήν την φορά κέρδισε την υπόθεσή του, κατά την γνώμη μου όμως κακώς. Τα πραγματικά περιστατικά είχαν περίπου ως εξής: το 1998 ο πρώτος αιτών κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Η δίκη του Ζαν Μαρί Λεπέν», βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά, τα οποία όμως ανέπλαθε ελεύθερα. Σε αυτό χρησιμοποιούνταν αναφορικά με τον Λεπέν φράσεις όπως «αρχηγός μιας συμμορίας φονιάδων, σαν τον Αλ Καπόνε», «βαμπίρ που ζη από την κακεντρέχεια των ψηφοφόρων του και το αίμα των αντιπάλων του». Ο Λεπέν υπέβαλε έγκληση για δυσφήμηση και δικαιώθηκε στα εθνικά δικαστήρια. Η υπόθεση γενικά έγινε γνωστή στην Γαλλία και ως συνέπεια 97 Γάλλοι συγγραφείς δημοσίευσαν στην Λιμπερασιόν μια επιστολή υποστήριξης, όπου ασπάζονταν και επανελάμβαναν τις επίμαχες φράσεις, προκαλούσαν δε τον Λεπέν να τους μηνύση και αυτούς. Όπερ και εγένετο. Καταδικάστηκε λοιπόν και ο διευθυντής έκδοσης της Λιμπερασιόν με την σειρά του. Μια ωραία ατμόσφαιρα. Το ΕΔΔΑ συγκατένευσε, έστω και με πλειοψηφία 13-4, με μια πολύ καθωσπρέπει αιτιολογία: «ανεξαρτήτως της βιαιότητας του πολιτικού αγώνα, είναι θεμιτή η προσπάθεια διασφάλισης ότι αυτός θα συμβαδίζη με ένα ελάχιστο βαθμό μετριοπάθειας και κοσμιότητας, ειδικά από την στιγμή που η υπόληψη ενός πολιτικού, ακόμη και ενός αμφιλεγόμενου πολιτικού, πρέπει να απολαύη της προστασίας που παρέχει η ΕΣΔΑ». Ιδίως ενωχλήθηκε το ΕΔΔΑ επειδή στις επίμαχες φράσεις εντοπίστηκε πρόθεση στιγματισμού της άλλης πλευράς και επειδή το περιεχόμενό τους ήταν δυνητικά επικίνδυνο να διεγείρη βία και μίσος, ακόμη και εις βάρος ενός ακραίου πολιτικού.
Σήμερα άκουσα τη νέα δήλωση του Θεόδωρου Παγκάλου, με την οποία ο γνωστός πληθωρικός πολιτικός επιχείρησε να δώσει αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα που απασχολεί –υποτίθεται- τους πάντες, εν μέσω της μνημονειώδους κρίσης που πλήττει την Ψωροκώσταινα: «Πού πήγαν, τελικά, τα λεφτά του Δημοσίου;».
Η απάντηση του κ. Παγκάλου ήταν περίπου η εξής: «Μαζί τα φάγαμε. Σας διορίζαμε όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος!». Απλό όσο κι αν ακούγεται σύνθετο. Απενοχοποιητικό, όσο και αν ακούγεται ενοχοποιητικό. Παγκάλειο, όσο παγκάλειο θα μπορούσε να ακουστεί…Ρητορικό του κερατά. Αληθές; Όχι… (Τυχαία αναληθές; Δεν νομίζω – για να θυμηθούμε και τη διαφήμιση.)
Θα περιορίσω την ακόλουθη κριτική μου στις λογικές πτυχές της παραπάνω δηλώσεως, γιατί όλα τα άλλα, είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν πιο ικανοί σχολιαστές και αρθρογράφοι να τα γράψουν και να τα πουν.
Μετά την συγκλονιστική επιτυχία του Οδηγού Μεταγραφής Γερμανικών Τοπωνυμίων και μετά από ασφυκτική πίεση του τμήματος της ελληνόφωνης ανθρωπότητας που διαβάζει συνΙστολόγιο, σήμερα, έμπλεως συγκινήσεως και υπερηφανείας, συνεχίζω το έργο μου με τον Οδηγό Μεταγραφής Ολλανδικών Τοπωνυμίων.
“Απαγορεύεται σε ανηλίκους η είσοδος και παραμονή, καθώς και η οποιασδήποτε μορφής απασχόληση σε κέντρα διασκεδάσεως και αμιγή μπαρ, καθώς και η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών σε όλα τα δημόσια κέντρα, εξαιρουμένων των περιπτώσεων ιδιωτικών εκδηλώσεων”. Σύμφωνα πάλι με το άρ. 6 παρ. 1 του ίδιου νόμου “1. Σε κάθε υπεύθυνο διαχείρισης και λειτουργίας κέντρου διασκέδασης και αμιγούς μπαρ που επιτρέπει ή ανέχεται την παραβίαση του άρθρου 4 ή παραβιάζει ο ίδιος το άρθρο 4 […] επιβάλλεται πρόστιμο. Το ύψος του προστίμου είναι έως 1.000 ευρώ για κάθε παράβαση […]”.
Καλά, την απαγόρευση στους εφήβους να βγαίνουν στα μπαρ του διαβόλου δεν την σχολιάζω καν, αυτό δα έλειπε, τα καλά παιδιά δεν κάθονται έξω μέχρι αργά την νύχτα, πρέπει να προστατεύσουμε την ανηλικότητά τους.
Αλλά με την “κατανάλωση ποτών σε όλα τα δημόσια κέντρα” τι θέλει να πη ο ποιητής; Όταν βγαίνω με την οικογένειά μου στην ταβέρνα της γειτονιάς, δεν έχω δικαίωμα να πιω μια μπίρα με τον 17χρονο γυιο μου; Θα μας πατάξη ο μπιροφύλαξ;
Τυπικό φρούτο των 00ς είναι ένα υποείδος ταινιών που συγγενεύουν με την επιστημονική φαντασία και χαρακτηρίζονται από πρωτότυπα σενάρια που (φαίνεται να) απαιτούν ένα έξυπνο κοινό. Πάπας αυτού του κινηματογράφου είναι ο σεναριογράφος Charlie Kaufman (Eternal sunshine of the spotless mind, Being John Malkovich).
Σε αυτήν την „κατηγορία“ ανήκει νομίζω και η ταινία Inception, το χιτ της εποχης. Αν ήθελα να ορίσω την κατηγορία αυτή, θα έλεγα ότι είναι το ακριβώς αντίθετο ταινίων όπως η 7η σφραγίδα ή το 2001, οι οποίες πραγματεύονται εξαιρετικά πολύπλοκα και δύσκολα θέματα μέ όχημα απλές και εύκολα κατανοητές ιστορίες που αφήνουν χώρο στην κινηματογραφική γλώσσα να μιλήσει. Το Inception από την άλλη κάνει το αντίθετο: πραγματεύται ένα απλό και εύκολο θέμα με εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο τρόπο, πνίγοντας την κινηματογραφική γλώσσα.
Η έλλειψη, ουσιαστικά, θέματος (από την οποία πάσχει η ταινία) είναι αυτή που ευθύνεται για την κακή χρήση του κινηματογραφικού μέσου.
