Έχω αναφερθή κανά δυο τρεις φορές στην νομολογία του ΕΔΔΑ, όχι του Ιδεοδικείου είπαμε, του άλλου, συνήθως αρνητικά, αλλά όχι πάντα. Αυτό δεν το κάνω επειδή θεωρώ ότι η λειτουργία του είναι συνολικά αρνητική, κάθε άλλο, αλλά επειδή άλφα τέτοια είναι η αποστολή του σχολιαστή, πικρόχολη, μεμψίμοιρη, καυστική, αλλά και αποκαλυπτική και κατά τούτο ωφέλιμη, και επειδή βήτα παρατηρώ ότι στα πέριξ πλεονάζουν οι χειροκροτητές, οι ποδοκροτητές και γενικώς όσοι ασκόπως θορυβοποιούν.
Month: August 2010
Υπέρ της απελευθέρωσης των ψυχοτρόπων ουσιών
Καιρό ήθελα να γράψω κάτι σχετικό, αλλά δεν συγκεντρωνόμουν, μου έχουν κάψει τον εγκέφαλο οι μπάφοι βλέπετε. Περισσότερο ήθελα να γράψω πέντε πράγματα όχι τόσο για τον έρμο τον χρήστη, όσο για τον έμπορο. Λίγοι, ελάχιστοι ίσως, τολμάνε να προτείνουν την καταρχήν νομιμοποίηση του εμπόρου ναρκωτικών, αυτού του τέρατος που καταστρέφει την νεολαία μας, μολύνει τον ιστό της κοινωνίας μας και προκαλεί φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας. Η λύση για όλα αυτά βέβαια είναι η παιδεία, η ανάληψη διαφωτιστικών πρωτοβουλιών εκ μέρους του κράτους, η αυστηρή αντιμετώπιση των εμπόρων, που όλο ξεφεύγουν, επειδή ο νόμος έχει παραθυράκια, και η επιεικής του χρήστη, που είναι στην πραγματικότητα άρρωστος, αλλά οι ανάλγητοι δικαστές τους στέλνουν να γεμίσουν τις φυλακές. Την λύση μακροπρόθεσμα δίνει, όπως είπα, μόνο η παιδεία. Αλλά παρασύρθηκα.
Ορίστε λοιπόν μερικά επιχειρήματα υπέρ της απελευθέρωσης των ψυχοτρόπων ουσιών:
Σκέψεις για την Ελληνική κουλτούρα με βάση το Μουντιάλ
Οι λάτρεις του ποδοσφαίρου, στους οποίους συγκαταλέγομαι, λένε ότι το ποδόσφαιρο αρέσει τόσο επειδή σε πολλές πτυχές του είναι σαν τη ζωή. Τι μπορούμε να συμπεράνουμε λοιπόν για τον τρόπο με τον οποίο οι Έλληνες προσεγγίζουν τη ζωή με βάση την παρουσία της Εθνικής στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου? Στις παραγράφους που ακολουθούν παραθέτω κάποιες σκέψεις που μου προξένησε ο τρόπος με τον οποίο οι Έλληνες ποδοσφαιριστές αντιμετώπισαν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους σε σχέση με τους Αμερικανούς συναθλητές τους.
Η αντιδιαστολή με τις ΗΠΑ είναι χρήσιμη διότι οι τελευταίες είναι ίσως η μόνη χώρα που μετείχε στο Μουντιάλ στην οποία το ποδόσφαιρο δεν είναι το πιο δημοφιλές άθλημα. Για την ακρίβεια δεν είναι ούτε καν δεύτερο καθώς Αμερικάνικο ποδόσφαιρο, καλαθοσφαίρηση, μπέιζμπωλ, και χόκευ επί πάγου είναι πιο δημοφιλή. Το Αμερικάνικο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ξεκίνησε μόλις το 1993, ενώ οι προϋπολογισμοί των ομάδων είναι πενιχροί. Οι ιδρυτές του επαγγελματικού πρωταθλήματος είχαν συσωρευμένες ζημιές $350 εκατομμυρίων από την ίδρυσή του μέχρι το 2004, ενώ μέχρι το 2002 ελάχιστοι ήταν οι θεατές και οι υποδομές ήταν ανύπαρκτες. Οι ομάδες δεν είχαν δικά τους γήπεδα με αποτέλεσμα να παίζουν σε ακατάλληλα γήπεδα φτιαγμένα για Αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Αντίθετα η αξία των ομάδων που μετέχουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα και κυρίως των Ο.Σ.Φ.Π. και Π.Α.Ο. μας κατατάσσει υψηλότερα από πολλές Ευρωπαικές χώρες. Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα με ιστορία πάνω από 100 χρόνια, ενώ οι “μεγάλες” ομάδες έχουν δικά τους γήπεδα (ή παίζουν στο ανακαινισμένο Ο.Α.Κ.Α.) και προπονητικά κέντρα.
Read moreΣκέψεις για την Ελληνική κουλτούρα με βάση το Μουντιάλ
Έναν Εισαγγελέα ρε παιδιά…
«Έναν Εισαγγελέα ρε παιδιά! Έναν εισαγγελέα!» φώναζε δυνατά ο συμπαθέστατος ηλεκτρολόγος στην νέα οικοδομή που κατοικώ, μια μέρα, καθώς έκανε τα μερεμέτια του, ανεβοκατεβαίνοντας τις σκάλες και τρυπώνοντας από διαμέρισμα σε διαμέρισμα. Όταν τον ρώτησα, χαμογελώντας, τι ακριβώς εννοούσε με την επιφωνηματική του πρόταση, μου απάντησε: «Όλοι με στέλνουν από τον έναν στον άλλο, από τον Άννα στον Καιάφα! Κανείς δεν πληρώνει για τις συνεχείς αλλαγές και τα μερεμέτια που κάνω στα διαμερίσματα! Άνοιξε την πρίζα δεξιά, όχι δε μου κάνει, βγάλτη αριστερά, όχι, έκανα λάθος, ξαναβγάλτη πιο πάνω, και συνέχεια το ίδιο βιολί! Ο ιδιοκτήτης με στέλνει στον κατασκευαστή να πληρωθώ κι εκείνος λέει ότι μου τα χρωστάει ο ιδιοκτήτης! Στο μεταξύ έχω κι εγώ χρέη, κάποιος πρέπει να με πληρώσει! Γι’ αυτό θέλω κι εγώ έναν Εισαγγελέα να μου δώσει το δίκιο μου!»
Ο συμπαθέστατος κυρ Γιώργης δεν ήξερε φυσικά ότι ο Εισαγγελέας δεν θα μπορούσε να τον βοηθήσει και πολύ στο αίτημά του, και ότι ίσως πιο χρήσιμος για την περίπτωση του θα ήταν ένας δικηγόρος. Όμως η έκφρασή του υποδήλωνε, εκτός από την άγνοια του μέσου πολίτη για την ακριβή λειτουργία-αρμοδιότητα ορισμένων νομικών θεσμών και των φορέων τους, κάτι ακόμη, σημαντικότερο: Την πίστη του ότι «υπάρχει δίκαιο» και ότι «υπάρχει και κάποιος που βοηθάει τον απλό πολίτη να το βρεί», κι αυτός είναι ο «Εισαγγελέας». Η πίστη αυτή είναι ένα καλό σημάδι μέσα στη γενικότερη απαξίωση των θεσμών (και της Δικαιοσύνης) την οποία ζούμε, και την οποία ορισμένοι τείνουν να υποδαυλίζουν ή να υποβοηθούν με άστοχα άρθρα (έτσι ο Π. Μανδραβέλης, εδώ).
Κατά της ποινής της ισόβιας κάθειρξης
Αχρηστευτικές ποινές εισηγείτο κάποτε το μαρβούργειο πρόγραμμα: οι εγκληματίες που δεν είναι βελτιώσιμοι πρέπει να αχρηστευθούν, να αποκοπούν σαν σεσηπότα μέλη από το κοινωνικό σώμα, να αδρανοποιηθούν άπαξ και διά παντός. Άρα, θανατική ποινή, υπερορία, ισόβια δεσμά. Βαρύς ο πέλεκυς.
Υπέρ (κάποιας) ελευθερίας βρεφικής εργασίας
Σύμφωνα με το άρ. 21 παρ. 1 Συντ.
Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.
Πράγματι, με τον Ν. 1182/1981 κυρώθηκε η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 138 του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας “περί του κατωτάτου ορίου ηλικίας εισόδου εις την απασχόλησιν”, στο άρ. 2 παρ. 3 της οποίας προβλέπεται ότι
Το καθορισθέν, συμφώνως προς την παρ. 1 του παρόντος άρθρου κατώτατον όριον ηλικίας δέον όπως μη είναι κατώτερον της ηλικίας περατώσεως της υποχρεωτικής εκπαιδεύσεως, εν πάση δε περιπτώσει όχι κατώτερον του 15ου έτους.
Κάποιες εξαιρέσεις που προβλέπονται στην συνέχεια επιτρέπουν ως κατώτατο όριο το πολύ το 12ο έτος.
Φορτηγα δημοσιας χρησης, αισθημα δικαιου και ατομικη ευθυνη
Αν υπαρχει ενα τραγουδι που μπορει να χαρακτηρισει την συμπεριφορα πολλων Ελληνων κατα την κριση ειναι το Wasn’t Me του Shaggy. Επι δεκαετιες ως ψηφοφοροι ανεχομασταν την συνεχη χρεωση του δημοσιου, ως συνταξιουχοι παιρναμε συνταξεις πολυ πανω απο τις εισφορες που πληρωναμε, οδηγουσαμε σε δρομους που ειχαν χρηματοδοτηθει με χρεος, ως δημοσιοι υπαλληλοι παιρναμε αυξησεις που δεν ειχαν καμμια αντιστοιχια με την παραγωγικοτητα μας. Αλλα οταν εφτασε η μερα της κρισης, αυτο που βγηκε ευκολα απο το στομα τοσων Ελληνων ηταν: Τι φταιω εγω? Δεν το κανα εγω!
Δεν θελω να συζητησω το ζητημα του χρεους εδω, αλλα να δειξω οτι η ιδια ανακλαστικη συμπεριφορα αποποιησης ευθυνης και ενστικτωδους αδιαφοριας για το κοινο καλο φαινεται να βασιλευει πολυ γενικοτερα. Με το που ζοριζονται, ψαχνουν τον ευκολο δρομο. Και αν τους μιλησεις για υποχρεωσεις? Δεν ημουν εγω, δεν φταιω εγω, να καει το Συμπαν, δεν ειναι δικο μου προβλημα.
Εχουμε επιχειρηματολογησει εκτενως γιατι τα κλειστα επαγγελματα πρεπει να ανοιξουν. Ακουγεται (αν και ειναι δυσκολο να βρεις αξιοπιστα στοιχεια με αυτο το κρατος) οτι ο αριθμος αδειων για φορτηγα δημοσιας χρησης εχει μεινει στο ιδιο επιπεδο επι δεκαετιες, παρα την αλματωδη αυξηση του ΑΕΠ και του μεταφορικου εργου. Δεν ειναι περιεργο οτι η τιμη της αδειας εχει εκτοξευθει, δηλωνοντας ευθεως το υψος των ολιγοπωλιακων κερδων που βγαζει ο κατοχος της. Ειναι λοιπον προφανες οτι η εισοδος νεων παικτων στην αγορα ειναι απαραιτητη, για να πεσουν οι τιμες και να εχουμε καλυτερες μεταφορικες υπηρεσιες.*
Στην διαδικασια για αυξηση των αδειων και απελευθερωση της αγορας οι ιδιοκτητες των φορτηγων αντιδρουν, συχνα με ακραιο και ακαλαισθητο τροπο. Δυστυχως μετα απο τοσα χρονια μεταρρυθμισεων στην Ελλαδα, δεν περιμενα κατι πολυ διαφορετικο. Αυτο που με απαγοητευσε ομως ειναι η συμπεριφορα πολλων πολιτων, που ζητουν απελευθερωση χωρις καμμια απολυτως προνοια για τα δικαιωματα των σημερινων ιδιοκτητων. Η ιδια αντικοινωνικη συμπεριφορα και ελλειψη ευαισθησιας για την οποια μπορει να κατηγορησει κανεις οσους εκβιαζουν ολη την χωρα για να διατηρησουν αδικα προνομια, φαινεται να εκδηλωνεται ενιοτε και απο τα εως τωρα θυματα της αναισθησιας.
Read moreΦορτηγα δημοσιας χρησης, αισθημα δικαιου και ατομικη ευθυνη