Month: April 2010

Περί Πελαγιανισμού

by

Ας υποθέσουμε ότι για κάποιον λόγο έχουμε ανάγκη μεταφυσικής σωτηρίας από ένα Σωτήρα Θεό. Και ας υποθέσουμε ότι υπάρχει Θεός. Ποια είναι η σχέση του Θεού με αυτήν την σωτηρία; Την επιβάλλει, την ευνοεί, την καθιστά εφικτή; Είναι αναγκαίος ή περιττός;

Μια πιθανή απάντηση είναι ο απόλυτος προορισμός: ο Θεός, ο παντογνώστης και παντοδύναμος, έχει επιλέξει προ πάντων των αιώνων όσους πρόκειται να σωθούν. Ο αριθμός τους έχει κλείσει και οτιδήποτε και αν πράξουν δεν πρόκειται να αλλάξη την βούληση του Θεού. H θεία Χάρις είναι ακαταμάχητη, το άτομο δεν έχει ελευθερία βούλησης, δεν μπορεί να διαλέξη να μην σωθή.

Η Ορθοδοξία υιοθετεί την μέση άποψη: θεία Χάρις και ατομική βούληση ενεργούν από κοινού, η μία δεν νοείται χωρίς την άλλη, καίτοι το προβάδισμα ανήκει ασφαλώς στην θεία Χάριν. Για να καρποφορήση όμως απαιτείται και η συνεργία του ανθρώπου. H θεία Χάρις παρέχεται σε όλους δαψιλώς, λίγοι όμως την αξιοποιούν: είναι καθολική, όχι όμως και ακαταγώνιστη, διότι είναι δώρο Θεού. Το προπατορικό αμάρτημα απλώς αμαύρωσε την ανθρώπινη φύση, αλλά δεν κατήργησε εντελώς το καθ’ ομοίωσιν.

Read moreΠερί Πελαγιανισμού

10 “επιστημονικοι” συλλογοι χρειαζονται επειγοντως σεμιναρια οικονομικων και λογικης

by

Η δημοσιονομικη κριση που περναει η χωρα ειναι τοσο βαρια που περιμενει κανεις να εχουν ανοιξει τα ματια των πολιτων στις αδυναμιες του τροπου ζωης μας εως τωρα.

Διαβαζει ομως κανεις την διακηρυξη 10 συλλογων επαγγελματιων στην Καθημερινη και αναρωτιεται αν εχει κανει ταξιδι στον χρονο. Καμμια συναισθηση του μεγεθους των δημοσιονομικων μπελαδων της χωρας, καμμια αναθεωρηση των θολων, αοριστων αλλα και συχνα σαχλων συνθηματων στα οποια μας εχουν συνηθισει. Αναρωτιεται κανεις αν μπορει να ευθυνεται ακομα η ελλειψη πληροφορησης και γνωσης οικονομικων παρα την αυξημενη προβολη του θεματος στα ΜΜΕ, ή αν εχουμε να κανουμε με εθελοτυφλια και μανιωδη προσκολληση στο συντεχνιακο συμφερον εις βαρος του κοινου καλου.

Η διακηρυξη ξεκιναει δηλωνοντας λιγο πολυ οτι και αλλες χωρες εχουν παρομοια προβληματα. Οπως γνωριζει οποιος εχει ασχοληθει λιγο με το θεμα, καμμια χωρα δεν εχει το ακριβες μειγμα κακων χαρακτηριστικων που εχει η Ελλαδα (υψηλο δημοσιονομικο ελλειμμα, πελωριο δημοσιο χρεος, υπερμεγεθες εμπορικο ελλειμμα, καταρρακωμενη αξιοπιστια). Η διακηρυξη ομως δεν φαινεται να αγνοει μονο την ουσια, αλλα ακομα και τα βασικα χαρακτηριστικα της ευρωζωνης, οπως ας πουμε ποιοι ανηκουν σε αυτην και τι υποχρεωσεις εχουν.

Read more10 “επιστημονικοι” συλλογοι χρειαζονται επειγοντως σεμιναρια οικονομικων και λογικης

Ο Παλαιστης – The Wrestler (2008)

by

Ο Παλαιστής είναι κατά την γνώμη μου μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Παρουσιάζει την πρωτοτυπία (για αμερικάνικη ταινία) να έχει σαν ήρωα ένα, κατά κάποιο τρόπο, προλετάριο. Πρόκειται για ένα ήρωα του κατς από τα 80ς, τώρα πλέον στα χρόνια τις παρακμής του – είναι τόσο άσχημα για αυτόν τα πράγματα που αναγκάζεται να βρει αλλού δουλειά, υπάλληλος σε σούπερμάρκετ.

Τέτοιοι ήρωες είναι συνηθισμένοι σε ευρωπαϊκές ταινίες, αλλά στην Αμερική είναι σχετικά σπάνιο φαινόμενο. Στην ήπειρό μας, αυτού του είδους ο κινηματογράφος αρχίζει ήδη από τους αδελφούς Λουμιέρ που κινηματογραφούσαν καθημερινούς ανθρώπους και εργάτες. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα, όπως οι σύγχρονοι αφοί Dardenne και ο Κεν Λόουτς.

Αυτού του είδους ο κινηματογράφος στην Ευρώπη αποτελεί προνομιακό χώρο της Αριστεράς και εκφράζει τον τρόπο που οι διανοούμενοί της βλέπουν αυτήν την κοινωνική ομάδα.

Η σπουδαιότητα του Παλαιστή συνίσταται στο ότι, ενώ φαίνεται να γνωρίζει την ευρωπαϊκή παράδοση και να χρησιμοποιεί ορισμένες τεχνικές της, βλέπει το (ύπο)προλεταριάτο από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, εντελώς ξένη προς αυτήν.

Read moreΟ Παλαιστης – The Wrestler (2008)

Η λογική των κανόνων redux

by

Έχω προς το παρόν αποφύγει να σχολιάσω ιδιαίτερα την δημοσιονομική κρίση, το έλλειμα και το εξωτερικό χρέος της χώρα – που δύσκολα μπορεί κανείς να προσδιορίσει με ακρίβεια μιας και μόλις μάθαμε πως η Eurostat εκτίμησε στο 13,6% του ΑΕΠ της χώρας το έλλειμμα του προϋπολογισμού για το 2009, αντί της πρώτης “εκτίμησης” στο 7,7%, ενώ το δημόσιο χρέος υπολογίζεται πλέον στο 115,1% του ΑΕΠ το 2009 (αυξημένο από το 99,2% του ΑΕΠ το 2008.)

Και αυτό γιατί πολλοί έχουν καταφέρει να περιγράψουν τις διάφορες πλευρές της κατάντιας μας καλύτερα απ΄όσο θα μπορούσα εγώ. Οι θεωρίες για το μερίδιο ευθύνης διαφορετικών κοινωνικών ομάδων/τάξεων, ομάδων ειδικών συμφερόντων, χρηματοοικονομικών οργανισμών, ιδιωτών, μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολιτικών και κομμάτων δίνουν και παίρνουν. Ενώ λοιπόν μπορεί να μαλώνουμε για το ποιος φταίει τελικά, παρατηρώ πως έχει δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο κενό (ερωτηματικό) στα σενάρια για το τι μπορεί να γίνει μακροπρόθεσμα – αφότου δηλαδή με τον Α ή Β τρόπο (χρεωκοπία, έξοδος από την Ευρωζώνη, ΔΝΤ, παραγραφή χρέους, Δευτέρα Παρουσία, κ.ο.κ) ισορροπήσει κάπως η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Πέρα από την προοπτική της πεντατίας ή δεκαετίας, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως η ιστορία που ζούμε σήμερα δεν θα επαναληφθεί σε 30-40 χρόνια με θύτες και θύματα τα παιδιά μας;

Read moreΗ λογική των κανόνων redux

Η κίτρινη πεταλούδα

by

Τον παλιό καλό καιρό, τότε που στα ποτάμια έρρεε μέλι και γάλα και οι γκόμενες ήταν εύκολες και πρόθυμες, είχα επινοήσει ένα βαρετό καλοκαίρι μια σπαστική άσκηση γλωσσομάθειας και γλωσσεπίδειξης.

Ο κανόνας είναι πολύ απλός: ψάχνουμε να βρούμε έννοιες που εκφράζονται σε όσο το δυνατόν περισσότερες γλώσσες με λέξεις διαφορετικής ετυμολογίας. Ίσως ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Όσο περισσότερες μάλιστα οι γλώσσες, προφανώς τόσο δυσκολεύει και η αποστολή. Τώρα ειδικά με εργαλεία σαν κι αυτό, το παιχνίδι γίνεται πολύ απλό, αλλά όχι λιγώτερο δύσκολο. Για λόγους πρακτικούς, ας περιορίσουμε την αναζήτηση στο ευρωπαϊκό πεντάγλωσσο (en, de, fr, it, es) συν τα ελληνικά.

Έχω αναπτύξει την εξής θεωρία: οι έννοιες που εκφράζονται με διαφορετικές λέξεις ανευρίσκονται μόνο στις λέξεις της καθημερινής χρήσης, στις λέξεις που φθείρονται, παλιώνουν και αλλάζουν, στις λέξεις των ταπεινών πραγμάτων. Δεν πρόκειται αντιθέτως να τις βρούμε στο λεξιλόγιο των τεχνών και των επιστημών, όπου δεσπόζει το κοινό ελληνορρωμαϊκό υπόστρωμα.

Read moreΗ κίτρινη πεταλούδα

Καθηγητής : To Be (ashamed) or not to Be?

by

Το κείμενό μου αυτή τη φορά θα είναι αφηγηματικό-περιγραφικό και -κατα το δυνατόν- σύντομο. Μετά από κάποια χρόνια, πλέον, περιήγησης σε Blogs, έχω καταλάβει ότι τα μακροσκελή κείμενα ουδείς τα διαβάζει κι ελάχιστοι τα συμπαθούν (όποια κι αν είναι η ποιότητα του περιεχομένου τους). Ο χρόνος του αναγνώστη ιστολογίων είναι σημαντικό αγαθό και αυτό κάποτε το αγνόησα στην Αναμόρφωση (νομίζω φλυαρώντας)…

Το κείμενο βασίζεται σε πολύ πρόσφατη προσωπική εμπειρία:

Σε μια διάλεξη στο ελληνικό πανεπιστήμιο, κάποιος ακροατής (θα τον αποκαλώ στο εξής Α, για συντομία) παρεμβαίνει κατά τον διάλογο που ακολουθεί, προκειμένου να απευθύνει ερώτημα στον εισηγητή της διάλεξης (Καθηγητή Πανεπιστημίου), συνδέοντας το ερώτημά του και με την αμέσως προηγούμενη παρέμβαση ενός άλλου ακροατή, του Χ (επίσης Καθηγητή Πανεπιστημίου): Κατά την διατύπωση της ερώτησής του, ο Α χρησιμοποιεί την φράση: «….συνδέοντας το ερώτημά μου και με την παρατήρηση του Καθηγητή κυρίου Χ, θα ήθελα να ρωτήσω αν….» κ.λπ., κ.λπ.

Read moreΚαθηγητής : To Be (ashamed) or not to Be?

Αποστρατιωτικοποίηση;

by

Το σημερινό μου άρθρο αναφέρεται στις νήσους του Αρχιπελάγους και ειδικώτερα στο νομικό καθεστώς που διέπει την εγκατάσταση σε ωρισμένες από αυτές στρατιωτικών δυνάμεων. Κοινώς, θίγω το περιώνυμο ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νήσων, το οποίο περιφέρεται από δελτίων ειδήσεων σε εφημερίδες την τελευταία τριακονταετία, χωρίς να εξηγούνται εγγύτερα οι λεπτομέρειές του.

Διευκρινίζω εξαρχής ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι ειδικότης μου, οπότε με μεγάλη χαρά θα υποδεχόμουν ένα χριστιανό που θα εξέθετε καλύτερα το ζήτημα.

To Διεθνές Δίκαιο: γλυκό, χαριτωμένο, παιχνιδιάρικο. Αλλά ως εκεί.

Αρχίζω από το βασικό ελληνοτουρκικό νομικό κείμενο, την Συνθήκη της Λωζάννης.

Read moreΑποστρατιωτικοποίηση;