April 2009 – αναΜορφωση – συνΙστολογιο

Η Ελλάδα δε φοβάται να καταδείξει την υπεροχή της έναντι των άλλων λαών

29/04/200929/04/2009 by S G

ή μαλλον οι Ελληνες πολιτικοι δεν φοβουνται να καταδειξουν την ελλειψη σεμνοτητας και καταρτισης τους

Ο τουρισμος ειναι μια σημαντικη βιομηχανια για την Ελλαδα και οι προβλεψεις για πτωση ισως πανω απο 10% φετος ειναι ανησυχητικες. Λογικη απαντηση σε αυτο ειναι να προσπαθησουμε να κανουμε το τουριστικο μας προϊον πιο ελκυστικο. Δυστυχως ομως τα τελευταια χρονια βλεπω μια συστηματικη ταση στην κυβερνηση που θελει το μαρκετινγκ ως λυση στα προβληματα ελκυστικοτητας του τουρισμου μας.

Δεν διαφωνω οτι η επαγγελματικη και συστηματικη καλλιεργεια μιας δυνατης μαρκας (brand) ειναι πολυ σημαντικη για καθε προϊον. Το προβλημα ομως του προϊοντος Ελλαδα ειναι οτι το ονομα του και η φημη τους δεν εξαρτωνται απο πεντε διαφημισεις αλλα απο την συνολικη εμπειρια που αποκομιζει ο επισκεπτης της χωρας. Ολα μετρανε, απο την αφιξη στο αεροδρομιο μεχρι την αναχωρηση, απο την συμπεριφορα των αστυνομικων (αγενεις και βαριεστημενοι), των ταξιτζηδων (αγενεις και υπερβολικα συχνα λωποδυτες), των σερβιτορων (κακη), απο το παρεχομενο προϊον σε ξενοδοχεια και εστιατορια (μετριο και ακριβο) μεχρι τις υποδομες σε δρομους, λιμανια και αεροδρομια (πολυ κατω του ευρωπαϊκου μεσου ορου).

Ζησε τον μυθο σου στην Ελλαδα? Καλα υπαρχει κανενας που να πιστεψε αυτον τον μυθο?

Τις καλυτερες διαφημισεις του κοσμου να εχεις, αν το προϊον σου πασχει, δεν θα καταφερεις πολλα. Και η εντυπωση μου ειναι οτι ο ελληνικος τουρισμος εχει προβλημα οχι επειδη οι λοιποι Ευρωπαιοι δεν γνωριζουν την Ελλαδα (πραγμα που βελτιωνεται με διαφημιση), αλλα επειδη την ξερουν καλα (τις υψηλες τιμες, τις κακες υπηρεσιες, τις ενιοτε τριτοκοσμικες υποδομες).

Αυτο που με προβληματιζει ιδιαιτερα ειναι οτι οι υπευθυνοι απο την μερια της κυβερνησης φαινεται να αγνοουν τα σημαντικοτερα προβληματα, φαινεται να εχουν πολυ μικρη επαφη με την αγορα τους, που δεν ειναι βεβαια η Ελλαδα αλλα ως επι το πλειστον η Δυτικη Ευρωπη. Το γεγονος οτι οι Ελληνες ειναι συνηθισμενοι στους καροδρομους, στην αγενεια των δημοσιων υπαλληλων και στις γενικα κακες δημοσιες υπηρεσιες (νοσοκομεια, αστυνομια, λιμεναρχεια) δεν σημαινει επουδενι οτι ο μεσος δυτικοευρωπαιος επισκεπτης ειναι συνηθισμενος σε αυτα ή μπορει να τα ανεχτει, ειδικα οταν εχει εναλλακτικες της κλασης της Ιταλιας, Ισπανιας ή Γαλλιας.

Κατά του Ν. 927/1979 ΙΙ

26/12/200927/04/2009 by Αθ. Αναγνωστόπουλος

Συνεχίζω σήμερα με την ερμηνεία του άρ. 1 Ν. 927/1979. Υπενθυμίζω ότι έχουν προηγηθή άλλες μία, δύο φλύαρες αναρτήσεις, οιονεί εισαγωγικές. Wir müssen die Juden ausrotten! Σύμφωνα με το άρ. 1 παρ. 1 Ν. 927/1979 «Όστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε διά του τύπου ή διά γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου εκ προθέσεως … Read more Κατά του Ν. 927/1979 ΙΙ

Μάκρο-παράσιτα(;) και ακραία φτώχεια

22/04/200922/04/2009 by maikwl

Η εγγύηση ενός ελάχιστου εισοδήματος ίσου με το 50% του μέσου εισοδήματος ή του 60% του διάμεσου εισοδήματος (όριο που υιοθετεί η Eurostat) κρίνεται αδύνατη για λόγους δημοσιονομικού ρεαλισμού και ίσως ανεπιθύμητη για λόγους διατήρησης των κινήτρων για εργασία. Η διάρθρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην λειτουργήσει ως αντικίνητρο για εργασία και ως κίνητρο για φτώχεια.
Αθ. Μπαλφούσιας, Κ. Κωτσής, ΚΕΠΕ

Πρόσφατα μου δημιουργήθηκε το εξής απλό ερώτημα: ποιο ποσοστό του Ελληνικού ΑΕΠ είναι πράγματι απαραίτητο για την εξάλειψη της ακραίας φτώχειας στη χώρα μας; Έχει πραγματικά το κράτος μας την ικανότητα (άσχετα με την θέληση) να αναδιανείμει μέρος του εθνικού εισοδήματος με στόχο την μείωση των δραματικών διαφορών στα εισοδήματα των πολιτών της χώρας; Αποφάσισα να κάνω μερικούς απλούς back-of-the-envelope υπολογισμούς στη βάση του υποθετικού αυτού ερωτήματος. Είναι αυτό το νούμερο συμβατό με την παραπάνω δήλωση των ερευνητών του ΚΕΠΕ περί δημοσιονομικού ρεαλισμού και αδυναμίας εισαγωγής ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος στο 60% του διαμέσου εισοδήματος; Τα νούμερα που παραθέτω παρακάτω νομίζω πως είναι άξια μιας μικρής αναφοράς και συζήτησης…

Καινούργιες Λέξεις V

15/11/200921/04/2009 by Αθ. Αναγνωστόπουλος

Καμηλοπάρδαλις, ιππότιγρις, στρουθοκάμηλος, δρομαίος, ιπποπόταμος, προβατοκάμηλος, ρινόκερως, υδρόχοιρος, μελανόλευκος αιλουρόπους: προσπαθούμε να ονομάσουμε τα εξωτικά ζώα κατ’ αναλογίαν προς τα οικεία, ίσως για να τα ξορκίσουμε κιόλας. Ορίστε μερικές ακόμη παρόμοιες προσπάθειες:

Καγκουρό: Το καγκουρό λέγεται μακρόπους στα ελληνικά. Αν λεγόταν ας πούμε μαρσιπέλαφος θα είχε πιο πολλή πλάκα.

Φαιός μαρσιπέλαφος ποζάρων μετά νεογνού

Κοάλα: Το κοάλα λέγεται φασκόλαρκτος στα ελληνικά, λέξη που δεν έχω ιδέα τι σημαίνει. Αν το λέγαμε απλώς δένδραρκτο;

Δένδραρκτος μασουλών ευκάλυπτον

Ιγουάνα: Δεδομένου ότι συνηθισμένο κατοικίδιο είναι η πράσινη ιγουάνα, χλωρόσαυρος είναι η κατάλληλη ονομασία.

Αγέρωχος χλωρόσαυρος

Read moreΚαινούργιες Λέξεις V

Ορθοδόξως άθεος

26/12/201019/04/2009 by Αθ. Αναγνωστόπουλος

Στο σύντομο βιογραφικό που βλέπετε στο πάνω αριστερό μέρος της σελίδας επέλεξα να περιγράψω ένα κομμάτι της προσωπικότητάς μου ως “Ορθοδόξως άθεος”. Μέρες που’ ναι ας το διευκρινίσω λίγο, όχι τόσο για την αξία που έχει το κουτσομπολιό της αφεντιάς μου, όσο γιατί νομίζω ότι αντιπροσωπεύει τον τρόπο που προσεγγίζουν το θέμα πολλοί Έλληνες του 21ου αιώνα, έστω και ανεπίγνωστα.

Και αν ο Ιπτάμενος Άρχων των Σουτζουκακίων δεν υπάρχει;

Ποιός υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά;

15/04/200915/04/2009 by AristosD

Με αφορμή μια απόφαση για τους λεωφορειόδρομους

Τα δύο μεγάλα ζητούμενα για την οικονομική ανάπτυξη στη χώρα μας είναι τα δημόσια αγαθά και οι ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Μας λείπουν και τα δύο, γιατί είναι πολύ ισχνές οι κοινωνικές δυνάμεις που εργάζονται είτε για το ένα είτε για το άλλο.

Η δημόσια συγκοινωνία είναι κατ’ εξοχήν δημόσιο αγαθό, όπως και αν κατανοεί κάποιος τον πολύπαθο αυτόν όρο. Βελτιώνει την απόδοση του συνόλου των μετακινήσεων συγκριτικά με το αντίστοιχο ιδιωτικό αγαθό, το Ι.Χ. Είναι φιλική προς το περιβάλλον. Είναι αναδιανεμητική (ευνοεί περισσότερο τις λιγότερο εύπορους). Με τεχνικούς όρους είναι non-excludable και μέχρι ένα σημείο non-rivaled. Εχει οικονομίες κλίμακας και θετικές εξωτερικότητες. Σε όλο τον κόσμο και σε όλο σχεδόν το ιδεολογικό φάσμα, πολιτικοί και οικονομολόγοι συμφωνούν ότι η δημόσια συγκοινωνία αξίζει να ενισχύεται με δημόσιους πόρους – δηλαδή με δημόσιο χρήμα ή/και με προτεραιότητα στη χρήση του χώρου.

Είναι λοιπόν αξιοπερίεργο που είναι τόσο υποτονική η αντίδραση στην απόφαση Στυλιανίδη να επιτρέψει (με κάποιες προϋποθέσεις) την κίνηση των ταξί στους λεωφορειόδρομους στην Αθήνα. Οπως ήταν υποτονική και το 2007, όταν ο τότε υπουργός Μεταφορών Λιάπης την επέτρεψε στη Θεσσαλονίκη, με αποτέλεσμα η ταχύτητα των λεωφορείων να μειωθεί κατά 50%. Τα κίνητρα των κ. Λιάπη και Στυλιανίδη είναι προφανή: ικανοποιούν το αίτημα μιας πολυπληθούς συντεχνίας, και προσδοκούν σε εκλογικό ώφελος. Υπολόγισαν οτι το πολιτικό κόστος θα ήταν μικρό, και φαίνεται πως είχαν δίκιο.

Με εξαίρεση το Σύλλογο Συγκοινωνιολόγων, που τοποθετήθηκε έγκαιρα και σαφώς κατά του νέου μέτρου, το θέμα εντάχθηκε στη ρουτίνα της αντιπολίτευσης. Yπήρξαν κάποιες ανακοινώσεις από τα κόμματα. Αλλά, ούτε διαδηλώσεις, ούτε απεργίες, ούτε συζήτηση στη Βουλή, ούτε πρωτοσέλιδα. Ούτε καν πολλά σχόλια στη μπλογκόσφαιρα.

Γιατί τόσο μικρό ενδιαφέρον; Οι επιπτώσεις θα είναι μεγάλες, αυτό το καταλαβαίνει όποιος σκεφτεί λίγο και το ψάξει. Θα έχει αρνητική επίδραση σε εκατοντάδες χιλιάδες μετακινήσεις κάθε μέρα, και θα χειροτερέψει την ποιότητα ζωής για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Αθήνας (όπως έγινε και στη Θεσσαλονίκη). Σίγουρα θα είναι χειρότερο για την πόλη από το να κοπούν τα δένδρα σε ένα οικόπεδο στην Κυψέλη ή ακόμα και σε δεκάδες οικόπεδα. Το θέμα δεν είναι μικρό. Αλλού λοιπόν βρίσκεται η εξήγηση.

Οι λεωφορειόδρομοι κινδυνεύουν επειδή βρίσκονται στην Ελλάδα και (α) δεν έχουν υπαλλήλους (β) δεν έχουν γείτονες (γ) δεν έχουν ιδιοκτήτες. Ετσι, δεν προκαλούν κανένα από τα συλλογικά ανακλαστικά που συνήθως βγάζουν τους Ελληνες στους δρόμους.

Ο υπεροχος Δαρβινισμος και η καταδικη του στην αιωνια παρανοηση

13/04/200913/04/2009 by S G

Δαρβινος, κοινωνιοβιολογια και προχειροκρινοντες γραφιαδες

200 χρονια μετα την γεννηση του Δαρβινου και ακομα δεν μπορουν να καταλαβουν μερικοι ανθρωποι την θεωρια. Ακομα χειροτερα, δεν την καταλαβαινουν αλλα διατεινονται οτι την εχουν καταλαβει τοσο βαθια που μπορουν να κριτικαρουν ακαδημαϊκους βιολογους. Χωρις καν να τους διαβασουν.

Διαβασα το κειμενο του Αλεξ Καλλινικου στην Ημερησια:

Πολύ πιο πρόσφατα, είδαμε την εμφάνιση του ρεύματος της «κοινωνιοβιολογίας». Στην ουσία πρόκειται για μια απόπειρα να εξηγηθεί η κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων με βάση τα γονίδιά τους.

Οι αντιδραστικές προεκτάσεις αυτής της προσέγγισης διατυπώθηκαν ανοιχτά από τον Ρίτσαρντ Ντόκινς ο οποίος περιγράφει τους ανθρώπους ως «άτσαλα ρομπότ» που χρησιμοποιούνται από τα «εγωιστικά γονίδιά» τους για την αναπαραγωγή τους.
Καμιά από αυτές τις «θεωρίες» δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τον Δαρβίνο.

Ο «κοινωνικός δαρβινισμός» αναπτύχθηκε πριν δημοσιευτεί η «Καταγωγή των Ειδών». Ο γεννήτοράς του ήταν ο φιλελεύθερος κοινωνιολόγος Χέρμπερτ Σπένσερ ο οποίος ήταν αυτός που λανσάρισε και τη φράση «η επιβίωση του ισχυροτέρου».
Για να δικαιολογήσει τους ισχυρισμούς του στηρίζεται συνήθως στη αντίληψη της εξέλιξης του Γάλλου ζωολόγου Ζαν Μπαπτίστ Λαμάρκ η οποία διαφέρει ριζικά από αυτή του Δαρβίνου -ουσιαστικά είναι ασύμβατες μεταξύ τους.

Ειναι φανερο οτι ο κ. Καλλινικος δεν εχει διαβασει συστηματικα Ντωκινς, αλλα φαινεται να αναφερεται στο βιβλιο του “Εγωιστικο Γονιδιο” κοιτωντας τον τιτλο και ισως μια περιληψη. Μεσα στο βιβλιο ο Ντωκινς δηλωνει κατηγορηματικα αντιθετος στον κοινωνικο δαρβινισμο και φυσικα απορριπτει τον Λαμαρκισμο που εχει ξεπεραστει ηδη απο τον ιδιο τον Δαρβινο, ποσο μαλλον απο τους συνεχιστες του σαν τον Ντωκινς.

Ας αρχισω με τον κοινωνικο δαρβινισμο, δηλαδη την ιδεα καποιων ανθρωπων του 19ου αιωνα με γνωστοτερο ισως τον Herbert Spencer οτι οι κοινωνιες μας προοδευουν λογω του εγωιστικου ανταγωνισμου ατομων. Οτι ολοι παλευουμε για τον ιδιο στοχο (οικονομικη επιτυχια συνηθως) και οτι πρεπει αν δεχομαστε την επιβιωση του ισχυροτερου. Mε λιγα λογια οσοι αποτυγχανουν πρεπει να πεφτουν στον Καιαδα. Αυτην την αβασιμη, ρατσιστικη και εν τελει αστεια θεωρια δεν την δεχεται κανενα λογικο ατομο εδω και αιωνες, ποσο μαλλον ο Ντωκινς: