Ο Roberto Rosetti, ίσως ο καλύτερος Ιταλός διαιτητής τώρα που ο Pierluigi Collina βγήκε στη σύνταξη λόγω ηλικίας (πέρασε τα 45), έχει ένα φυλακτό- δώρο της μαμάς του όπως έχει δηλώσει ο ίδιος στο παρελθόν- που θα μπορούσε να του βγει σε κακό αν η μοίρα ήθελε την Τουρκία* στον τελικό.
Έχει στη σφυρίχτρα** του έναν μικρό αργυρό σταυρουδάκο να κρέμεται, ταλισμάνι να τον βοηθάει να παίρνει σοφές αποφάσεις στα παιχνίδια, μιας που το έργο της διαιτησίας σε κρίσιμους αγώνες κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Για δες όμως που ο σταυρός είναι ένα θρησκευτικό σύμβολο με συγκεκριμένη αξία και θα μπορούσε να δημιουργήσει αβάσιμες κατηγορίες έτσι και μια… αλλόθρησκη ομάδα έφτανε να διεκδικήσει τον τελικό. Αν κέρδιζε δε η ιβηρική ομάδα μπορεί και ο «άπιστος Roberto» να έβρισκε μπελάδες ότι έδωσε τον αγώνα στην καθολικότατη (εδώ γελάμε, πλέον!) Ισπανία.
Το θέμα πραγματικά μου προκαλεί την περιέργεια διότι είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτό που στο παρελθόν είχε αναφέρει ο Θανάσης με τους σταυρούς στα δικαστήρια ή τις μαντίλες στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Δικαιούμαστε να φοράμε τα θρησκευτικά μας σύμβολα εκεί που μπορεί να παρεξηγηθούν ή όχι; Μπορεί να θεωρηθεί η μπάλα θρησκευτικά-ευαίσθητο παιχνίδι;
1) Ανεκτικότητα. Η ανεκτικότητα είναι για το φιλελευθερισμό όσο απαραίτητη είναι η κιθάρα για το φλαμένκο. Είναι, θα έλεγε κανείς, το βασικό μάθημα του θείου Μιλλ και το ένα -ίσως και μοναδικό- θέμα στο οποίο συμφωνούν όλοι οι φιλελεύθεροι στοχαστές. Το να γράψει κανείς ένα μακροσκελές κείμενο για να πείσει τον αναγνώστη του ότι η ανεκτικότητα είναι λέξη άγνωστη στον μέσο Έλληνα θα συνιστούσε αχρείαστη φθορά του πληκτρολογίου. Η κοινωνία μας είναι μία από τις λιγότερο ανεκτικές στη Δύση σε ζητήματα προσωπικών επιλογών ή ιδιαιτεροτήτων που δεν αφορούν κανέναν. Αρκεί να προσέξει κανείς τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο πολιτικός “διάλογος” στα ελληνικά πανεπιστήμια: όποιος διαφωνεί υβρίζεται, απωθείται και, στο τέλος, συνετίζεται διά της ράβδου. Κι αν δεν μπορούν να συζητήσουν με ένα κάποιο στοιχειώδη σεβασμό για τη διαφορετική άποψη οι νέοι, ανοιχτόμυαλοι και εν μέσω της προσπάθειάς τους να γίνουν σοφώτεροι πατριώτες μας τι να αναμένει κανείς από τους κουρασμένους και αδιάφορους μεσήλικες ή ηλικιωμένους; Η ανοχή μας απέναντι σε όσα δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γύρω μας είναι σχεδόν μηδενική και αυτό αποτυπώθηκε και στην κρατική πολιτική σε ευαίσθητα ζητήματα, όπως, για παράδειγμα, οι θρησκευτικές ελευθερίες, που μας κόστισαν πολλές διεθνείς καταδίκες στο πρόσφατο παρελθόν. Οι έχοντες “ασυνήθιστες” αντιλήψεις περί θρησκείας, έρωτα, οικογένειας κοκ δεν πρέπει, όμως, να απογοητεύονται – δεν έχουν παρά να ζητήσουν την άδεια ημών των υπολοίπων για να ζήσουν όπως επιθυμούν. Εκτός, φυσικά, αν είναι ομοφυλόφιλοι και θέλουν να παντρευτούν στην Τήλο διότι υπάρχει και δικαιοσύνη σε τούτο τον τόπο…