Ποιες διαφορες εχουν τα καναλια με τα ιστολογια και ποιες ομοιοτητες. Τι νοημα μπορει να εχει η λογοκριτικη μανια των ελληνικων κυβερνησεων
Τα ελληνικα ΜΜΕ πασχουν. Εχουμε ελλειψη πολυφωνιας, διαφανειας, σοβαροτητας. Η δημοσιογραφικη δεοντολογια, αυτοσεβασμος και υπευθυνοτητα σπανιζει, ο κιτρινισμος περισσευει. Πολλοι ελπιζουν οτι τα ιστολογια μπορουν να φερουν μια εστω οριακη βελτιωση της καταστασης.
Ο Γιωργος λεει σχετικα οτι τα ιστολογια μας υποφερουν απο τα συμπτωματα της καταπιεσμενης αγορας ΜΜΕ. Υπαρχει ας πουμε οντως μια μανια με την ανωνυμια στην ελληνικη μπλογκοσφαιρα, πολυ λιγοι γραφουν ανοιχτα και επωνυμα.
Αυτο θεωρω οτι εχει να κανει με:
α) την αγνοια των πολιτων σχετικα με τα δικαιωματα τους που τους κανει να φοβουνται
αλλα και
β) την αγνοια της πολιτειας σχετικα με τα δικαιωματα μας που δικαιωνει τους φοβους! Δεν ξερω και γω ποσες κινησεις της επισημης πολιτειας, δικαστικες αποφασεις κτλ συγκρουονται με την ελευθερια της εκφρασης. Ακομα και ολοκληρες αρχες οπως το Εθνικο Συμβουλιο Ραδιοτηλεορασης φαινεται να εχουν μονο σκοπο να τσαλαπατουν τα δικαιωματα μας.
Ο νομος που ετοιμαζεται τωρα για τα ιστολογια, αν οι φημες ειναι σωστες δειχνει απλα μια τεραστια αγνοια (μα πως ακριβως οριζεται το ενημερωτικο μπλογκ??) και παρεμβατικη μανια. Ο Ελληνας νομοθετης φαινεται να εχει τον εξης κανονα: εν αμφιβολια, απαγορευε τα παντα. Τρανταχτο τετοιο παραδειγμα ηταν ο νομος για τα “φρουτακια” που ειχε απαγορευσει ουσιαστικα τα Ιντερνετ καφε, μια πραγματικη ελληνικη πρωτοτυπια…
Read moreΗ κλειστη αγορα των ΜΜΕ και γιατι τα ιστολογια δεν γινεται να την ανοιξουν
Ας υποθέσουμε ότι μία μητέρα φεύγει για τη δουλειά της και αφήνει το νηπιακής ηλικίας παιδί της στη φροντίδα ενός άνδρα με τον οποίο γνωρίζεται ελάχιστα. Ο άνδρας ενοχλείται τόσο από τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης διαδικασίας που ξεσπά πάνω στο νήπιο βίαια με αποτέλεσμα το τελευταίο να πέσει σε κώμα. Στο νοσοκομείο, οι υπεύθυνοι παραχωρούν ένα δωμάτιο στην μητέρα για να μπορέσει να περάσει τη νύχτα δίπλα στο ουσιαστικά ετοιμοθάνατο παιδί της. Εκείνη, επιλέγει να περάσει τη νύχτα με τον άνθρωπο που έστειλε το παιδί της στο νοσοκομείο. Το τι είδους άνθρωπος θα έκανε κάτι τέτοιο δεν με απασχολεί εδώ και θα ήθελα να ακολουθήσει και ο αναγνώστης αυτή την οδό. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η αντίδραση της πολιτείας σε όλα αυτά. Θα περίμενε κανείς ότι το ελληνικό κράτος θα είχε την στοιχειώδη ευαισθησία να απομακρύνει αμέσως την μητέρα και να φροντίσει να προσφέρει ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον στο άτυχο νήπιο. ‘Ενα περιβάλλον, δηλαδή, στο οποίο δε θα κινδύνευε η σωματική του ακεραιότητα και θα απολάμβανε της στοργής και του ενδιαφέροντος που δικαιούται κάθε νέος άνθρωπος αυτής της ηλικίας. Η ιστορία αυτή, όμως, δεν είναι, δυστυχώς, υποθετική. Συνέβη πριν αρκετό καιρό -τόσο που αδυνατώ να παραθέσω κάποιον σύνδεσμο για του λόγου μου το αληθές και απολογούμαι προκαταβολικά γι’ αυτό- σε κάποια γωνιά της Ελλάδας. Σε μία επιεικώς εγκληματική κίνηση, η πολιτεία όχι μόνο απέδωσε το παιδί εκ νέου στη φροντίδα αυτής της γυναίκας αλλά, επιπροσθέτως, της διέθεσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για να το διαθέσει η ιδία στην πατρίδα της (κάπου στα Βαλκάνια) προς αποκατάσταση των σοβαρών εγκεφαλικών βλαβών που είχε υποστεί. Σημειώνω προκαταβολικά (παρά το αυτονόητο της σημείωσης) ότι οι λεπτομέρειες που αναφέρω εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο την υπόμνηση της περίπτωσης στους αναγνώστες ελλείψει συνδέσμου – προφανώς δεν με ενδιαφέρει ούτε η καταγωγή ούτε η προσωπική ζωή της συγκεκριμένης γυναίκας.