Ξενοδοχείο: Είχα διαβάσει στην ιστοσελίδα του Anezina Village Hotel στο Δρυό ότι τα διαμερίσματα (bungalow) είναι βιοκλιματικά και ότι το ξενοδοχείο δίνει μεγάλη προσοχή στο περιβάλλον. Πράγματι, με το που άνοιξε η πόρτα στο ευρύχωρο και όμορφο διαμέρισμα, χτισμένο στην παραδοσιακή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, ένιωσα ένα δροσερό αεράκι να βγαίνει. Για όσες μέρες ήμασταν εκεί δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε κλιματισμό ούτε μια φορά. Η ταμπέλα στην κουζίνα που εξηγούσε ότι το ξενοδοχείο έχει ξεχωριστούς κάδους για ανακύκλωση και κομποστοποίηση με άφησε άφωνο! Η συνεχής παρουσία των ιδιοκτητών, της Μαρίας και του γιού της Σταύρου, στο ξενοδοχείο και η συνδιαλλαγή με τους θαμώνες έκανε την παραμονή Ελλήνων και ξένων να αποκτήσει μια οικιότητα που είναι αδύνατο να βρει κανείς σε απρόσωπη ξενοδοχειακή μονάδα σαν αυτές που αρέσουν στον Σωτήρη. Οι Αμερικανίδες που γνωρίσαμε είχαν να το λένε πως αισθάνονταν σαν φιλοξενούμενοι και όχι σαν πελάτες. Ιδιαίτερη σχέση αναπτύξαμε και με την εξαιρετική μαγειρική της Μαρίας, εγώ κυρίως με τα ρεβύθια ψημένα σε ξυλόφουρνο (που τους δίνει μια μοναδική γεύση) και το σπιτικό ψωμί της, και η γυναίκα μου με τη σαλάτα “Ανεζίνα”. Δεν είναι τυχαίο ότι Έλληνες, Αμερικάνοι, Γάλλοι, και Ρώσοι θαμώνες δέχτηκαν πρόθυμα να συμμετάσχουν στον μπουφέ που οργανώνει κάθε Δευτέρα το ξενοδοχείο. Εκεί απολαύσαμε όχι μόνο το φαγητό και το κρασί, αλλά και εξαιρετική ζωντανή μουσική με κιθάρα και μπουζούκι η οποία έκανε και τους πιο διστακτικούς να σηκωθούν για χορό. Οι Αμερικανίδες που γνωρίσαμε συμμετείχαν επίσης και στα μαθήματα Ελληνικής μαγειρικής που παραδίδει η Μαρία κάθε Πέμπτη. Δήλωσαν ενθουσιασμένες με την εμπειρία και ρωτούσαν αν τα Ελληνικά υλικά που χρησιμοποίησαν είναι διαθέσιμα στις ΗΠΑ.
Ταξιδιωτικά
Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα
Είναι τα μικρά πράγματα που με πληγώνουν κάθε φορά που πηγαίνω ή βρίσκομαι στην Ελλάδα… :(
Ενώ η νοσταλγία είναι μεγάλη, πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να ζυγιάζει τον πόθο μου να δω συγγενείς και παλιόφιλους με τα νεύρα που θα έχω όταν βρεθώ στην καθημερινότητα της ασύστολης και κατά συρροήν καταπάτησης των νόμων.
Αλλά δεν θα κουράσω με πράγματα που ήδη ξέρετε, αλλά με τη διαδρομή. Τρεις mini ιστορίες ελληνοφρένειας που σου δηλητηριάζουν την χριστουγεννιάτικη διάθεση, όχι τόσο γιατί είναι σημαντικές από μόνες τους, αλλά γιατί ξέρεις πως αθροιστικά στο τέλος (μαζί με της διαμονής!) θα σε λυγίσουν…
—
1) Πήρα που λέτε χθες την πτήση από πρωτεύουσα ευρωπαϊκής χώρας για την Αθήνα. Με Ολυμπιακές Αερογραμμές. Στο αεροδρόμιο έβλεπα στη σειρά τα γκισέ των αεροπορικών εταιρειών. Όλα ήταν στολισμένα και όμορφα με τις υπαλλήλους επιμελώς ντυμένες, όμορφες, περιποιημένες. Μου έκαναν εντύπωση οι κοπέλες της Thai και των Emirates που φορούσαν μέχρι και καπελάκια. Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά στην ουρά τη σειρά του πίσω από τις κίτρινες γραμμές.
Το γκισέ της Ολυμπιακής βέβαια άλλη ιστορία.
Ταξιδιωτικά ΙΙ
Κόντρα στο μίζερο κλίμα των καιρών και τους καυγάδες που συγκλονίζουν την ιστολογοσύνη αρνούμαι κατηγορηματικά να γράψω κάτι σοβαρό. Άλλωστε, η αγάπη για τις κουλτούρες και τις πατρίδες των άλλων είναι και αυτή αναμορφωτική – και σίγουρα πιο ευχάριστο θέμα συζήτησης από όλα αυτά που με απασχολούν και ξεκινώ να γράψω κατά καιρούς. Βαλίτσες, διαβατήρια και φύγαμε, λοιπόν. Για να είμαι ειλικρινής, έφυγα: διότι, όπως θα έχετε όλοι καταλάβει, τα ταξιδιωτικά και τα περί τέχνης τα γράφω για να τα θυμάμαι και να τα χαίρομαι πρωτίστως εγώ. Ελπίζω να μου το συγχωρήσετε και να μην με παρεξηγείτε.
Ο πιο διάσημος περίπατος του κόσμου
Στενά… Στενάκια που οδηγούν σε άλλα στενά και δρομίσκοι που καταλήγουν σε δρομάκια. Οι βιαστικοί οδηγοί σου κορνάρουν για να χωθείς γρήγορα ανάμεσα σε δύο σταθμευμένα αυτοκίνητα και ψάχνεις να βρεις λίγο χώρο στο πεζοδρόμιο και για σένα. Σιγά-σιγά νιώθεις τη θαλασσινή αύρα να σου γαργαλάει τα ρουθούνια και τα πεζοδρόμια φαρδαίνουν. Να και οι πρώτοι πεζόδρομοι με τα ακριβά καταστήματα και τις Γαλλίδες με το γρήγορο βάδισμα και το τσιγάρο να σιγοκαίει ως ξεχασμένο αξεσουάρ στο χέρι. Πριν περάσουν λίγα λεπτά διαπιστώνεις ότι είσαι βέβαιος για το κατά που πέφτει η θάλασσα και ανοίγεις το βήμα σου. Τα μεγάλα, πολυτελή ξενοδοχεία αρχίζουν να σε εκνευρίζουν με την οπισθοδρομική, επιτηδευμένη αρχοντιά τους και επιταχύνεις ακόμα περισσότερο. Και μετά ήρθαν οι φοίνικες όπως θα έλεγαν και οι καλλιτέχνες ανάμεσά μας. Το τοπίο αλλάζει και η παρακμή μοιάζει πλέον γοητευτική. Θάλασσα, αμμώδης παραλία και ένα ατελείωτο πλακόστρωτο για να απολάυσεις τη βόλτα σου. Λίγοι λουόμενοι (είναι λίγο αργά και σε λίγο σουρουπώνει), κάποιοι μυστήριοι που φτιάχνουν γλυπτά στην άμμο και λίγοι τουρίστες με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές. Οι Κάννες παίρνουν τη βαθιά ανάσα που χωρίζει την περίοδο του φεστιβάλ από την καλοκαιρινή high season. Η περατζάδα είναι όλη δική σου και περπατάς αργά για να την απολαύσεις. Πριν χορτάσεις το περπάτημα και τη θαλασσινή αύρα το άσχημο κτήριο που φιλοξενεί τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς και τα κατορθώματά τους σου κόβει τη θέα. Νοερά ο καθένας βλέπει ό,τι προτιμά μπροστά σε αυτό το μέγαρο: απαστράπτουσες παρουσίες, βαθυστόχαστους κριτικούς, ιδυοφυείς δημιουργούς. Εγώ βλέπω τον Αγγελόπουλο να βγαίνει φουριόζος απογοητευμένος μετά τη μη βράβευση του Τοπίου στην Ομίχλη. Και χαμογελάω ικανοποιημένος. Μετά, όμως, όλοι χώνονται στα σοκάκια για ένα δείπνο με μπόλικο κρασί. Όλοι εκτός από τους τουρίστες, φυσικά.
Ένας αγροίκος στην πόλη του sorry
Σε σπρώχνει κάποιος στην αποβάθρα του μετρό: σόρρυ. Σου κλείνει κάποιος το δρόμο στην Oxford Street: σόρρυ. Σε κάνει κάποιος να χύσεις λίγη μπύρα στην παμπ: σόρρυ. Στο κέντρο του Λονδίνου νιώθει κανείς ότι στριμώχνονται περισσότεροι άνθρωποι απ΄όσους αντέχει η πόλη.
Στο σταθμό του Μονάχου κι άλλες ταξιδιωτικές ιστορίες
Αν δεν ήμουν επαγγελματίας ιστολόγος που παίρνει μερίδιο από το μισθό που καταθέτει μηνιαίως στον Σώτο το διεθνές κεφάλαιο, ο σιωνισμός και το Υπουργείο Οικονομικών θα ήμουν συγγραφέας ταξιδιωτικών οδηγών γεμάτων με άχρηστες πληροφορίες. Στο μέλλον σκοπεύω να ταλαιπωρήσω τους επισκέπτες μας με ταξιδιωτικά κείμενα για συγκεκριμένους προορισμούς. Προς το παρόν, προτιμώ να εγκαινιάσω την σειρά “Ταξιδιωτικά” ενθυμούμενος όσα αποκαλύπτει ο καπνός και κρύβει το σκοτάδι μιας καλοκαιρινής νύχτας για όλες εκείνες τις ίσως ασήμαντες περιηγητικές εικόνες που για κάποιο περίεργο λόγο αρνούνται να βγουν από το μυαλό μας.
Βενετσιάνικη ομίχλη
Από τον καιρό που αρχίζει κανείς να συλλογίζεται τα ταξίδια αντιλαμβάνεται την σημασία της Βενετίας. Αν μάλιστα είναι και ολίγον σινεφίλ αρχίζει να φαντασιώνεται την αγαπημένη του εκδοχή της συγκεκριμένης πόλης ανάλογα με τον καλλιτέχνη που εμπιστεύεται: για να λέει, για παράδειγμα, ο Ford/Indy “Ah, Venice” πριν χαρίσει αμερικάνικο πάθος στην ψηλή γερμανίδα πράκτορα κάτι θα ξέρει. Και δεν μπορεί κοτζάμ Καρέζη να παντρεύτηκε στο τσακα-τσακα τον Αλεξανδράκη μόνο για το αντριλίκι του – κάποιο ρόλο θα έπαιξαν και τα βενετσιάνικα καφέ με τα τραπεζάκια τους στο πλακόστρωτο. Εγώ, όμως, άλλη Βενετία ήθελα να δω: τα κανάλια και τη λιμνοθάλασσα μέσα στην ομίχλη, όπως τα είδε ο Βισκόντι και τα έζησε ο Ντόναλντ ο Σάδερλαντ κυνηγώντας φαντάσματα και δολοφόνους. Και πράγματι, η θέα της πόλης που έχει υποκύψει στο πλέον γοητευτικό των φυσικών φαινομένων είναι μαγευτική και συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη αίσθηση που αναδύει η ομιχλώδης λιμνοθάλασσα: το νεκροταφείο που μοιάζει να βγαίνει από την πιο κοινότοπη ταινία θρίλερ, το Μπουράνο που θα ζήλευε ο Αγγελόπουλος και το Τορτσέλο με την εκκλησία του να δεσπόζει στο λιτό τοπίο. Και είναι ειρωνικό το πόσο γοητευτικότερη είναι μία πανέμορφη πόλη όταν δεν μπορείς να δεις καθαρά τις χάρες της.
Μαυριτανικές ονειρώξεις
Όσο κι αν εξακολουθώ να έχω μια αδυναμία στην κατά Placido (αλλά και την κατά Lanza) προσέγγιση του “Granada” δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το προφανές: ο Lara, Μεξικανός ων, δεν τα πήγε άσχημα στους στίχους αλλά τα έκανε θάλασσα στην μουσική. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, μια που η μουσική είναι πράγματι υπέροχη: αν η Γρανάδα πρέπει να μπει σε νότες και διαστήματα, το αποτέλεσμα είναι απαραίτητο να είναι αισθαντικό και ελαφρώς σκοτεινό και όχι πομπώδες και αλέγκρο.
Read moreΣτο σταθμό του Μονάχου κι άλλες ταξιδιωτικές ιστορίες